Ο μυστικός βράχος

Μεγαλώνοντας στην Αθήνα, τα περισσότερα καλοκαίρια μου τα περνούσα στην παραλία των Αγ. Αποστόλων, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα. Η παιδική μου ηλικία είναι γεμάτη με αναμνήσεις από εκείνη την παραλία, μέσα στις οποίες συγκαταλέγεται και ο μυστικός μου βράχος. Πρόκειται για ένα πέτρινο εξόγκωμα το οποίο ξεχωρίζει ελάχιστα ως καθόλου από τα υπόλοιπα βράχια της παραλίας, αλλά έχει ένα μικρό μυστικό. Για κάποιον λόγο που ακόμα δεν έχω μπορέσει να προσδιορίσω με ακρίβεια, όταν κάθεσαι σε αυτό τον βράχο ηρεμείς απίστευτα. Δεν είναι μόνο το οτι σε ηρεμεί η θάλασσα, είναι λες και όλοι οι εξωτερικοί θόρυθοι πνίγονται στον σιγανό παφλασμό των κυμάτων. Όταν ήμουν μικρός, πάντα πήγαινα εκεί για να τα βρώ με τον εαυτό μου και να ακούσω τις σκέψεις μου - ήταν αυτό το μυστικό μέρος στο οποίο επέστρεφα για να ηρεμήσω κάθε φορά που κάτι με τάραζε, και πάντα μα πάντα η γαλήνη επέστρεφε. Όλοι μας χρειαζόμαστε ένα μυστικό μέρος, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, που να λειτουργεί σαν άσυλο - ένα μέρος που να είναι πιο σπίτι και από το σπίτι μας, στο οποίο όταν επιστρέφουμε, να ξέρουμε οτι όλα είναι καλά

Μεγάλωσα στην πόλη της Ρόδου, στο λόφο του Μόντε Σμιθ. Είναι ένας λόφος με πολλά αρχαιολογικά ευρήματα. Από τη μία μεριά είναι γκρεμός και η θέα είναι καταπληκτική. Κατά τη διάρκεια της σχολικής μου ηλικίας κάθε φορά που είχα πολύ άγχος, νεύρα και προβλήματα κατέβαινα μέχρι ένα σημείο του γκρεμού και καθόμουν εκεί με τις ώρες. Η θέα, η θάλασσα, η ενέργεια αυτού του λόφου με ηρεμούσε. Δυστυχώς για πολλά χρόνια δεν έχω επιστρέψει σε εκείνο το μέρος, αλλά πλέον το άσυλό μου βρίσκεται εκεί που βρίσκομαι κι εγώ.

Έχω δει φωτογραφίες, πρέπει πραγματικά να είναι υπέροχα εκεί. Θα πρέπει να σου λείπει κάποιες φορές, σωστά?

Θα ήθελα να ξαναπάω εκεί κάποια στιγμή από περιέργεια. Έχω πολλές αναμνήσεις! Αλλά δεν το χρειάζομαι πια. Και ίσως θα ήταν και ένα στοίχημα να το ξαναβρώ. Δε φαίνεται από το δρόμο και υπάρχει περίπτωση να μη θυμηθώ από πού κατέβαινα. Η μνήμη μου δεν είναι κάτι για το οποίο καυχιέμαι

Εγώ ήμουν λίγο πολύ σπιτόγατος, αλλά με την καλή έννοια. Δεν έβγαινα πολύ έξω, κυρίως διότι δεν είχα λόγο να βγώ. Ούτε πολλές παρέες ούτε καμία ιδιαίτερη δραστηριότητα, πέρα από λίγο μπάσκετ, έτσι για να ξεσκάω.

Βέβαια τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Είμαι σχεδόν συνέχεια έξω, κυρίως λόγω υποχρεώσεων, αλλά και επειδή πνίγομαι όταν μένω πολλές ώρες μέσα. Οπότε, όποτε μπορώ, κυρίως τα Σαββατοκύριακα, αποσύρομαι σε κάποιο Καταφύγιο για να μαζέψω δυνάμεις και να συνεχίσω την καθημερινή πορεία μου.

Δεν έχω κάποιο μόνιμο Καταφύγιο, παρόλα αυτά συνέχεια ψάχνω για μικρά απομονομένα μέρη μέσα στην πόλη, και έχω ήδη βρεί αρκετά. Εκεί πηγαίνω για Διαλογισμό και για Eναρμόνιση. Νοιώθω, οτι όπου υπάρχει αρκετό πράσινο και ηρεμία, είναι ένα ακόμη μέρος το οποίο καλωσορίζει την παρουσία σου.

Σε γενικές γραμμές, αισθάνομαι οτι ένα Καταφύγιο είναι σαν ένα μεγάλο κανάλι ενεργειών, στο οποίο με την κατάλληλη διαδικασία μπορείς να αποκομίσεις γνώση, ηρεμία και γενικά να ενισχυθείς σαν άτομο. Δεν σας έχει τύχει, όταν είστε σε ένα μέρος στο οποίο έχει ησυχία και συλλογίζεστε, οτι "ξαφνικά" όλα είναι πολύ πιό καθαρά;

Μου αρέσει να ανακαλύπτω μικρά δασάκια ή παρκάκια στην Αθήνα, ή ακόμα και ήρεμες γειτονιές, που εκεί που νομίζεις ότι είναι ο ένας πάνω στον άλλο, κάποια στιγμή αν κάτσεις να ηρεμήσεις και να ξαποστάσεις σε κάποιο παγκάκι, νομίζεις ότι ξαφνικά τα πάντα σταματούν, "μιλούν" πιο σιγά ή νιώθεις την ενέργεια του μέρους και την ιστορία του. Όπως ήταν κάποτε. Και ακούς τα βήματα των τότε περαστικών.

Σχεδόν σαν να ξαναζείς το παρελθόν...συνήθως αυτό αφορά ή ιδιαίτερης σημασίας μέρη ή ιδιαίτερους ανθρώπους που μπορεί να πέρασαν κομμάτι της ζωής τους εκεί. Παρόλα αυτά, όπου και να πάει κανείς, εαν κάτσει και αφουγκραστεί τον αέρα που πνέει και αφεθεί στη γαλήνη του μέρους, θα του δωθεί η ευκαιρία να "ζήσει" ένα μικρό κομμάτι του παρελθόντος του...είναι σαν να κάνεις διάλογο με το περιβάλλοντα χώρο.

Ναι, αυτό ακριβώς εννοούσα.

Μικρή, "είχα" ένα ξέφωτο στην Ανθούπολη, εκεί που ξεκινάει το βουνό. Ενώ ήταν πολύ κοντά στο δρόμο, κανείς δεν πήγαινε και ήταν ένα μέρος όπου τα δέντρα φιλτράριζαν το θόρυβο και άφηναν μόνο τους ήχους, όχι πολλά πουλιά, αλλά ο ήχος του αέρα ανάμεσα στο φύλλωμα ήταν σαγηνευτικός.

Αυτό το ξέφωτο αργότερα πλατειοποιήθηκε, δεν χρειαζόταν να σκαρφαλώσεις και δυστυχώς έγινε στέκι αρχικά για weed και τελικά ηρωινομανών.

Από τότε έμαθα να απομονώνομαι ασχέτως πόσο κόσμο είχα γύρω μου (ούτε στο σπίτι είχα δωμάτιο δικό μου για να απομονωθώ, οπότε ήταν και λίγο φυσική εξέλιξη) και πολλές φορές μοιάζω σαν να βρίσκομαι αλλού (γιατί εκείνη τη στιγμή είμαι).

Είναι λυπηρό, αλλά τα περισσότερα απομονωμένα και ήσυχα μέρη της πόλης συνήθως καταλήγουν να γίνονται ύποπτα στέκια χρηστών ή/και διακινητών, καθιστώντας τα αφιλόξενα.

Την απομόνωση την πετυχαίνεις μέσω καθαρής αυτοσυγκέντρωσης, ή έχεις κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, ας πούμε κάποια ιδιαίτερη σκέψη, αντικέιμενο συγκέντρωσης ή κάτι τέτοιο;

Το γελοίο στην προκείμενη περίπτωση είναι πως το συγκεκριμένο μέρος ήταν ήσυχο πριν οι άρχοντες του δώσουν εύκολη πρόσβαση νομίζοντας πως έτσι το καθάριζαν!

Βιβλία! Αρχικά τα χρησιμοποιούσα για κοινωνικούς λόγους, ούτως ώστε α. να μην με ενοχλούν οι γύρω και β.για να μην με θεωρούν "την τρελή που κάθεται μόνη της και κοιτάζει το υπερπέραν". Πλέον, έχω "εκπαιδευτεί" και εξωτερικά δείχνω σαν να διαβάζω όντως αλλά ταυτόχρονα είμαι τελείως αλλού. Εννοείται πως κάποιες φορές απλώς διαβάζω...

Η Αθήνα είναι η πλέον ακατάλληλη πόλη στην Ελλάδα για να ψάξεις για απομονωμένο μέρος. Γι' αυτό και όλοι εξασκούνται στην εσωτερική απομόνωση. Η επαρχία προσφέρει πολύ περισσότερες και υγιείς επιλογές.

Μην το λες αυτό. Μετά από αρκετές βόλτες σε μεγάλες πόλεις και στην Ελλάδα και έξω, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εμφανίζονται "οάσεις" ηρεμίας και στα πιο απίθανα πολύβουα μέρη.

Ενδεχομένως, αλλά ο ήχος της πόλης είναι πολύ δυνατότερος από τον ήχο στην επαρχία. Αυτός ο ήχος - βουητό δε γίνεται εξαρχής αντιληπτός από τη συνείδησή μας. Αν χρειαστώ κάποιο μέρος για να ηρεμήσω, θα προτιμήσω να βρω κάτι στην επαρχία κι όχι στην πόλη.

Θα συμφωνήσω απόλυτα Aredhel, μπορεί να μην αντιλαμβάνεσαι συνειδητά το θόρυβο αλλά σου τινάζει το νευρικό σύστημα κι αναρωτιέσαι γιατί. Ισχύει το ίδιο με το εάν ζούσες μέσα σε ένα ψυγείο: το συνειδητό σου εκπαιδεύεται να το κλείνει απ' έξω για να μην εκραγεί. Το άγχος στις πόλεις δεν οφείλεται μόνο στην "έλλειψη χρόνου"...